အျပင္ဖက္မွာမိုးမ်ားက သည္းထန္စြာရြာေနေလသည္... ခ်မ္းေအးေသာ ေလေအးမ်ားကိုကာကြယ္ရန္ ျပတင္းေပါက္ကိုပိတ္ရင္း အေႏြးထည္ပါးပါးေလးတစ္ထည္ကို ေကာက္၀တ္လိုက္မိသည္....
မေန႔ကအလုပ္အျပန္မိုးမိ၍ လူကေကာင္းေကာင္း ေနမေကာင္းခ်င္...သို႔ေသာ္ ဆာေလာင္ေနေသာ အစာအိမ္ကို ကိုယ္မွမျဖည့္လ်ွင္ ျပည့္လာမွာမဟုတ္သည့္အျပင္ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားေနလိုက္လ်ွင္ ေကာင္းလာေလမလား ဟူေသာေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္ဖက္တို႔ျဖင့္ မီးဖိုထဲ၀င္ကာခ်က္ျပဳတ္ရျပန္ေလသည္...အခုခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က စားစရာေလးတစ္ခုခုကို ျပင္ေပးျပီး အိပ္ရာေဘးအေရာက္လာပို႔ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔လည္း ကေလးဆန္စြာ စိတ္ကူးယဥ္မိျပန္သည္....တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ... "သမီး ဘာစားခ်င္လဲ... ေဖေဖဘာ၀ယ္ေပးရမလဲ" ဟုကၽြန္မေနမေကာင္းတိုင္း အဲ့ဒီလိုအျမဲေမးတတ္ေသာ ေဖေဖ့ကိုသတိရမိေလသည္......
ကၽြန္မေဖေဖကို လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ၅၀ ခန္႔က ေတာင္ဒဂံုျမိဳ့နယ္ သိမ္ေက်ာင္းရြာေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့သည္...ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ထဲမွာ အၾကီးဆံုးႏွင့္တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္ေသာ္လည္း...ေဖေဖ့မွာအလိုိလိုက္ျခင္းမခံခဲ့ရ... အသက္မကြာေသာ ညီမငယ္မ်ားေၾကာင့္ ဖြားဖြားက ေဖေဖ့ကိုသူမအေမအိမ္ပို႔ကာ ေက်ာင္းတက္ေစသည္....ေဖေဖ့အဖြားမွာလည္း ေဖေဖ့ထက္ရက္ပိုင္းငယ္ေသာ သားတစ္ေယာက္ရွိေလသည္....အသက္ကငယ္ေသာ္လည္း ၀ါကၾကီးသည္မို႔ ေဖေဖေၾကာက္ခဲ့ရသည္တဲ့....ထိုအခ်ိန္က ၃ ၄ တန္းသာ ရွိေသးေသာေဖေဖ့မွာ ေရလည္းထမ္းခဲ့ဖူးသလို ေစ်းလည္းေရာင္းခဲ့ဖူးေလသည္...ကန္စြန္းရြက္ေပၚခ်ိန္ ကန္စြန္းရြက္ခူးရသလို ေရႊပန္းေငြပန္းမ်ား ပြင့္ခ်ိန္တြင္လည္း...ပန္းသီခဲ့ရေလသည္...အရြယ္မကြာေသာဦးေလးႏွင့္ယွဥ္လ်ွင္ မ်ားစြာပင္ပန္းခဲ့ရေလသည္...
ကားေမာင္းေသာ ဖိုးဖိုးက ႏွစ္ပါတ္တစ္ခါ လာ၍လည္တတ္ေလသည္....ထိုအခါတိုင္း ေဖေဖအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့သည္ဟု ရီေ၀စြာေျပာျပဖူးေလသည္....ဖိုးဖိုးျပန္သြားတိုင္း ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုးအထိ လိုက္ေရြ႔ၾကည့္မိသည္ဟုလည္း သူငယ္စဥ္ကလ်ွိဳ့၀ွက္ခ်က္ကို ေျပာျပဖူးေလသည္...ေဖေဖငယ္စဥ္က လူေကာင္ေသး၍ လူတိုင္း၏ အႏိုင္က်င့္ျခင္ကိုလည္း ခံခဲ့ရေလသည္....တင္းနစ္ေဘာ္လံုးေလးတစ္လံုး အမိုးေပၚတင္သြားသည့္အတြက္ တစ္ႏွစ္ပါတ္လံုး ေန႔လည္စာအတြက္ ဆြမ္းေတာ္ကို ထန္းလ်က္ႏွင့္စားကာ ေဘာလံုးဖိုးစုခဲ့ရပံုကို ၾကားရတိုင္း...ကၽြန္မမ်က္ရည္၀ဲမိသည္....
ငယ္စဥ္ကခ်ိဳ႔တဲ့ခဲ့ေသာေဖေဖသည္ ခ်ိဳ႔တဲ့ျခင္း၏အရသာကို ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ မခံစားရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေလသည္... မိသားစုႏွင့္ေ၀းေသာေနရာတြင္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္မအျမဲဂုဏ္ယူမိေလသည္... ေဖေဖ့ေက်ာျပင္မွ လက္နက္ၾကီးမွန္ထားေသာ ဒဏ္ရာကိုေတြတိုင္း ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္မ၀မ္းနည္းခဲ့ရသလို ဂုဏ္လည္းယူမိေလသည္...
ဆယ္တန္းေအာင္ဘ၀မွ စစ္ထဲ၀င္ခဲ့ေသာ ေဖေဖသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုလည္း မခံစားဖူးခဲ့ေပ... အစြန္ဆံုး ကံ့ေကာ္ေျမကိုပင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ေရာက္ဖူးလိမ့္မည္မထင္...ထိုအေၾကာင္းကို မသိခဲ့ေသာကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္က ေဖေဖ့ပညာအရည္အခ်င္းအတြက္ ရွက္ခဲ့ဖူးေလသည္...ေက်ာင္းမွာျဖည့္ခိုင္းေသာ အေဖ၏ပညာအရည္အခ်င္းတြင္ ေရးရမည္ကို ကၽြန္မေၾကာက္ခဲ့ဖူးေလသည္.... ထိုအေၾကာင္းကိုရိပ္မိခဲ့ေသာ ေဖေဖသည္ ကၽြန္မအတြက္ ဘြဲ႔တစ္ခုကိုယူေပးခဲ့ေလသည္... စာက်က္ေလ့မရွိေတာ့ေသာ ဦးေႏွာက္ကိုအားျပဳကာ ကိုယ့္သားသမီးအရြယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားမွာ ၀ီရိယကိုအဓိကထား၍ ေဖေဖၾကိဳးစားခဲ့ေလသည္.... အလုပ္တာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ နားခဲ့ရေသာႏွစ္မ်ားမွအပ က်န္ႏွစ္မ်ားကိုေတာ့ ေဖေဖႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္.... ထို႔ေၾကာင့္ ေဖေဖသည္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလ်ွင္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမအေပၚ လြန္စြာေမွ်ာ္လင့္ေလသည္...သူမရႏိုင္ခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ိဳးကို ရေစခ်င္ေလသည္...
ေမာင္ေလးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ကၽြန္မအေပၚအေလးသာတတ္ေသာ ေဖေဖ့အေပၚ ကၽြန္မလြန္စြာဆိုးခဲ့ဖူးေလသည္... လိုခ်င္တာကို မရ ရေအာင္ပူဆာဖူးေလသည္... အခက္အခဲေတြ႔ေသာအခါတြင္လည္း အေမ့အရင္ အေဖ့ကိုတိုင္ပင္ဖူးေလသည္...
ေဖေဖသည္ ကၽြန္မကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ေစခ်င္သည္...မွီခိုစရာမ်ားခဲ့ေသာကၽြန္မသည္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အထိ ကားလမ္းကူးလွ်င္ အေဖအေမ လက္ကိုကိုင္ဆဲ ျဖစ္သည္...ထို႔ေၾကာင့္ေဖေဖက မွီခိုစရာလူမ်ားႏွင့္ေ၀းရာကို သြားေစခ်င္သည္...ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေဖ့အတြက္ ကၽြန္မသည္ဤေနရာ ဤေဒသသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္...
မေန႔က ေဖေဖ့ ေမြးေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္...ဖုန္းေခၚကာ Birthday Wish လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မအသံကို ရုတ္တရက္ မမွတ္မိ... ျပီးမွ ကၽြန္မဖုန္းကိုေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း ဖုန္းဆက္သည့္အတြက္ အလြန္၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းမိ... ေမေမႏွင့္သာ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာမိေသာ ကၽြန္မမွာ တစ္ခါတစ္ေလမွအားတတ္ေသာ ေဖေဖ့ဖုန္းကို မဆက္ျဖစ္သည္မွာ ၈လပင္ရွိေတာ့မည္....
ေဖေဖသည္ ကၽြန္မစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အျမဲေျပာတတ္ေလသည္... ကၽြန္မအရင္က မီးဖိုကိစၥစိတ္မ၀င္စားခဲ့ ေမေမကသင္ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္မ မသင္ခ်င္....တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးမိေသာအရာမ်ားကို ေလ်ွာက္ခ်က္ေတာ့လည္း ေမေမကအရူးဟင္းဟု အျမဲေျပာသည္...ထိုအခါတိုင္း ေဖေဖသည္သာ ကၽြန္မ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ စားသံုးသူျဖစ္ခဲ့သည္.... အခုကၽြန္မဟင္းခ်က္တတ္ခဲ့ေလျပီ...ကၽြန္မဟင္းခ်က္ပံုကိုေျပာျပတိုင္း ေမေမက အံ့ၾသစြာနားေထာင္သည္....တယ္ဟုတ္ပါလားဟု ခ်ီးမြန္းသည္....ကၽြန္မစိတ္ကူးထားမိသည္.. ဒီတစ္ခါျပန္လ်ွင္ ကၽြန္မ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ စားသံုးသူကို ခ်က္ေကၽြးရဦးမည္ဟု......
ကၽြန္မၾကိဳးစားရဦးမည္....ကၽြန္မ၏ဘ၀တြင္ လိုခ်င္တာရေစခဲ့ေသာ ကၽြန္မကိုအလြန္ခ်စ္၍ အျမဲကာကြယ္ေပးခဲ့ေသာ ေဖေဖ့၏ တတိယအရြယ္တြင္ လိုအပ္မွဳ႔တိုင္းကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္ အမွီအခိုကင္းသည့္ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခ်င္ပါသည္...ထို႔အတြက္ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဖေဖ့ေဘးမွာမေနႏိုင္ေသးသည္ကို ကၽြန္မႏွဳတ္မွ ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း ေဖေဖခြင့္လႊတ္ နားလည္ေနလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မယံုၾကည္ေနပါသည္.....
