Balloons...

ဟိုတစ္ေန႔က ေမေမမိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြ ၀ယ္လာတယ္။ လွပျပီး တစ္ခါမွမပိုင္ဆိုင္ဖူးလို႔ သိပ္ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ကို တစ္စိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ႔ရတာကို သူတို႔ေတြမသိႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မဆီကိုေရာက္လာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။...ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႔ပူေဖာင္းေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ေလထဲကိုလြတ္သြားခဲ့ပါျပီ။... ေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႔ပ်ံတက္သြားတဲ့ သူတို႔ကို ေငးျပီးၾကည့္ေန႐ံု ၊ သူတို႔အတြက္၀မ္းသာေပးေန႐ံု ကလြဲလို႔လဲမတတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး...အင္း...လိုက္ဖမ္းလို႔မွလဲ မျဖစ္ႏိုင္ပဲေလ...ကၽြန္မဆီမွာ တစ္ခ်ိဳ႔ေတာ့ က်န္ေနေသးေလရဲ႔... သူတို႔ကိုလဲ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ လႊတ္လိုက္ရအံုးမွာပါပဲ...သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုက ပ်ံတက္ဖို႔အတြက္ ဖန္တီးခဲ႔ရတာဆိုေတာ့...မလႊတ္ခ်င္ရင္ေတာင္...သတိမထားမိခင္မွာ လြတ္ထြက္သြားအံုးမွာ ပါပဲေလ...ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆုတ္ကိုင္ထားဆဲပဲ...သူတို႔လြတ္သြားမွာကိုလဲ စိုးရိမ္ဆဲပဲ... တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ၾကားထဲက ၾကိဳးေလး တင္းလြန္းျပီး ျပတ္သြားမွာကိုလဲ စိုးရိမ္ဆဲပဲ...

Behind the Valleys...

စူးရွရွမီးခိုးနံ႔က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပ်ံံ.ႏွံ႔ေနေလသည္။ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ေျမလမ္းေဘးမွ ျမက္ေျခာက္မ်ားက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေလာင္ကၽြမ္းေနၾကေလသည္။ ဒီအရပ္ ဒီေဒသကို ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဟုေျပာၾကေသာ္လည္း ဒီေလာက္ဆိုးလိမ္႔မည္ဟုမထင္ထားမိခဲ႔... ခုေတာ႔...

ထိုေန႔က ၁၉၉၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၏ ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔... ေဖေဖရံုးကအျပန္ သတင္းတစ္ခုကို ပါသယ္လာခဲ႔ေလသည္။ ေျပာင္းရေတာ႔မည္တဲ႔....မေရာက္ဖူးေသးေသာေဒသကိုသြားရေတာ႔မည္မို႔ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ သတင္းေကာင္းတစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။ သို႔ေသာ္...

“ကေလးေတြကိုေခၚမသြားပါနဲ႔ သမီးရယ္...ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္” ဟုဖြားဖြားက ကန္႔ကြက္ေလသည္။...ေမေမကေတာ႔ ဒီမိသားစုေလးပဲရွိတာမို႔ မခြဲပါရေစနဲ႔လို႔ဇြတ္ျငင္းသည္။...ေဖေဖ ကေတာ႔ဘာမွမေျပာ... ေမေမ႔သေဘာအတိုင္းသာ....

ခရီးမထြက္တာၾကာျပီမို႔ ျမင္သမွ်အရာအားလံုးကစိတ္၀င္စားဖြယ္အတိ.. ထို႔အတူ ေနရာအသစ္၏အေငြ႔အသက္ကလည္း ထူးျခားသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျမင္ရေသာ ျမိဳ႔ေလးမ်ားမွာေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လွသည္။ နယ္ျမိဳ႔ေလးမ်ားထံုးစံအတိုင္း လူေနက်ဲပါးလွသည္။..တစ္ေနကုန္လုနီး ညေနေစာင္းေန၀င္ခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုးခရီးတစ္ေထာက္နားရာ “လြိဳင္ေကာ္”ဆိုေသာျမိဳ႔ေလးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔ေလသည္။ ကယားျပည္နယ္၏ျမိဳ႔ေတာ္ ဟုုေခၚတြင္ၾကေသာ္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္စာလွ်င္ေသးငယ္လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေႏြးေထြးေသာေဒသခံမ်ား၏ အျပံဳးမ်ားကလိွဳက္လွဲပ်ဴငွာလွသည္။

တည္းခိုရာအိမ္မွ ေဖေဖ႔မိတ္ေဆြမိသားစုကလည္း ခင္မင္စရာေကာင္းလွသည္။ အိမ္ေလးမွာ ေခ်ာင္းကမ္းပါးဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေသာေၾကာင့္ လွပေသာညေနေစာင္းမွာ ပိုျပီးျပည္႔စံုေနေတာ႔သည္။ တစ္ညေနလံုး ျမိဳ႔ကိုလည္ပတ္ရင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ၈း၀၀ ပင္ထိုးခါနီးေလျပီ။ ေမေမကေစာေစာအိပ္ဖို႔တိုက္တြန္းေလသည္။ ေနာက္ေန႔ခရီးဆက္ရအုံးမည္တဲ႔...

လိြဳင္ေကာ္မွစထြက္ကတည္းက ဆိုးလိုက္သည္႔လမ္းမွာ ရစရာမ႐ွိ။ သက္မဲ႔ကားေတာ႔မသိ သက္႐ွိလူကေတာ႔ ျပန္လွည္႔ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းခ်ဳပ္တည္းထားရသည္။ ျဖတ္သန္းရေသာေတာင္တန္းမ်ားမွာလည္း ဆံုးသည္မ႐ွိေတာ႔...ဘယ္ေတာ႔မ်ားေရာက္လိမ္႔မလဲလို႔ ေမွ်ာ္ရသည္မွာလဲၾကာလာေတာ႔ အားမ႐ွိခ်င္ေတာ႔...ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ႔ ႐ြာေလးတစ္႐ြာကိုေရာက္ေလသည္။ “နန္းဖဲ” တဲ႔...

တစ္႐ြာလံုးက ေဒသခံမ်ားျဖစ္ၾကျပီး ျမန္မာစကားပင္ေခ်ာေအာင္ မေျပာတတ္ၾက...အ၀တ္အစားမ်ားမွာလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ထူးျခားေနေလသည္။ မနက္စာအတြက္ ေကာက္ညွင္းထုပ္ႏွင့္ပင္ေက်နပ္လိုက္ရသည္။ စိတ္ပ်က္လိုက္သည္မွာရစရာမ႐ွိေတာ႔...
ေတာင္ႏွစ္လံုးေက်ာ္ရင္ေတာ႔ေရာက္ပါျပီတဲ႔...ေဖေဖ႔ကိုလာၾကိဳေသာဦးေလးၾကီးကေျပာေလသည္။ အင္း....ေတာင္ႏွစ္လံုးတဲ႔....

တစ္ေတာလံုးမီးခိုးမ်ားက ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ေတာမီးေလာင္ေနသည္တဲ႔... တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားကေတာ႔ မီးေလာင္ျပင္ျဖစ္ႏွင့္ေလျပီ..အစိမ္းႏုႏု ျမက္ကေလးမ်ားကလည္း ထိုမီးေလာင္ျပင္ထဲမွ တိုးထြက္ေနၾကသည္။ ေလထဲမွာေတာ႔ မီးခိုးျပာမ်ားက လြင့္ပ်ံ႔ေနေလသည္။

တစ္နာရီခြဲအၾကာမွာေတာ႔ ျမက္ေတာထဲမွာျမဳပ္လုနီးေနေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးတစ္ခုကိုျမင္ရသည္။ “ေဘာ္လခဲျမိဳ႔မွ လွိဳက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါ၏”တ႔ဲ ...ေအာ္...ေနာက္ဆံုးေတာ႔ေရာက္ခဲ႔ျပီကိုး.... ဆက္ရန္.. :P

One Thing to Remember...

Even if you want to go alone
I will be waiting when you're coming home
if you need someone to ease the pain
you can lean on me, my love will still remain....

I have family and friends in order to survive and to endure the pain in my lifetime. Sometimes, I felt isolated and no one is beside me through thick and thin... and sometimes I don't even have a hand which will hold me when I need.. And also I know that I would meet many friends who will not stay beside me when I am alone although I have been there for them always.... At that time, will I be able to sustain..? But I have to.... because our life is too short to complain..Moreover, I should thankful to them for being my friends as it is very difficult to be friends with everyone...Lastly, I will try to love and sacrifice myself for them as they are my first and foremost life and laugh....

The One...

When the blue night is over my face
on the dark side of the world in space

When I'm all alone with the stars above

you are the one I love

My Wish...

May the laughter that you find in your tomorrow wipe away the pain you find in your yesterdays.